یادش بخیر دوران بچگی (سی سال پیش) تلویزیون از ساعت 5 بعدازظهر برنامه هایش شروع می شد.

ساعت 11 شب با سرود ملی تمام می شد و برفک تا فردا ساعت 5 ادامه داشت. شبکه یک با  چندین

برنامه که بهترین آن برنامه کودک بود که  به مدت یکساعت توسط  خانم خامنه ای اجرا می شد .

و چند برنامه اجتماعی و جنگی مثل  : ایران در جنگ_ روایت فتح و... تا سریال های محدودی  مثل :

سربداران یا سلطان و شبان و... که هفته ای دوشب سریال پخش می شد و  یک هفته هم چشم

می کشیدیم تا غروب جمعه یک فیلم سینمایی پخش کند و تنها برنامه ورزشی هم برنامه ماندنی

ورزش و مردم با اجرای آقای شفیع بود که واقعا یادش بخیر...

ما بیشتر وقت را در کوچه و خیابان با همبازی ها و بچه های محله بودیم و  بازی های  گوناگونی

مثل : هفت سنگ ، خط بازی ، تفنگ بازی و دزد و پلیس و ... سرگرم می شدیم  ولی الان  هم

که بچه ها از پای تلویزیون و کامپیوتر و لپ تاب و تبلت و گوشی های اندروید  بلند نمی شوند  و

سرشان داخل دنیای مجازی شده و دیگر خلاقیت و اجتماعی شدن در نسل جدید به  فراموشی

سپرده شده است . در قدیم مردم رفت و آمد زیادی داشتند و  بقول  قدیمی ها :  چراغانی  (یک

اصطلاح محلی خراسانی) یا همان مهمانی شب نشینی رواج داشت و   بچه ها احترام به بزرگتر

را از کودکی یاد می گرفتند و اجتماعی شدن از نتایج این رفت و آمدهای شبانه بود ولی الان دیگر

رفت و آمد ها بدلیل گرفتاریها و گرانی ها و خصوصا تجملاتی شدن زندگی ها کم رنگ شده و دیگر

بچه ها عمو و عمه و دایی را کمتر می بینند تا برسد به دوستان و فامیل دور و ثانیا در قدیم همان

ساده زیستی خود عامل رفت و آمد های زیاد بود، یک هندوانه داخل سینی با چند کاردو چنگال در

وسط جمع پذیرایی ساده را با نشاط می ساخت اما الان ده رقم میوه جورواجور که حتی اسمشان

سخت است داخل ظروف چینی مارک دار و چند رقم شام  آنچنانی  که  مخارج زیادی  را  به   جیب

میزبان تحمیل می کند باعث کم شدن رفت و آمدها شده که این فاجعه است .  حیف از آن  فرهنگ

زیبای اصیل ایرانی که اکنون رنگ غربی گرفته و بچه های ما الگوپذیر زرق و برق غربی ها  شده اند

این وظیفه پدرو مادرهاست که بچه ها را با فرهنگ ایرانی آشنا کنند و رفت و آمدها را زیاد کنند   و

جالبه که چند وقت پیش رفته بودیم خونه یکی از دوستان که دو بچه داشت و یکی از دوستان دیگر

هم بود که اون هم دو بچه داشت و بچه بنده هم بود که همه شان نشسته بودند و با تبلت ها   و

گوشی هایشان مشغول بودند ساعتی گذشت انگار که جمعی غریبه  دور  هم  نشسته بودند   و

سریع با یک فریاد همه بچه ها را دعوا کردم که تا دو دقیقه دیگر تبلت ها و موبایل ها جمع و دور هم

نشسته و مشغول بازی شوید و گرنه همه این تجهیزات را می گیرم ...  بالاخره  بچه ها گوشی ها

را کنار گذاشتند  و مشغول بازی شدند ... پس می شود بچه ها را کمی از الکترونیک دور ساخت...

پینوکیو نماد واقعی بچه های دهه پنجاه و شصت بودند، ساده،زودباور،رویایی وحرف گوش کن .

اما پسر های دهه هشتاد و نود نماد واقعی بن تن  و لاک پشت  نینجا  و دختران هم سیندرلا،

جنگجو،پرخاشگر،کم تحرک،مدگرا و...هستند. خدا بخیر کند از بچه های دهه های آینده....